|
|---|
Grodno jak kasza gryczana.
Nie pamiętam jak to się zaczęło. Jak na siebie wpadliśmy.
Takie epizody ulatują z mojej głowy. Gdybym miał jednak dokonać przeglądu interesujących ludzi, których poznałem w ostatnim ćwierćwieczu to... zaskoczę was niechybnie, połowa z nich okazała się być - podobnie jak ja - kolekcjonerami starych pocztówek.
Już nie pamiętam czy Felka Woroszylskiego do tego zbieractwa zaciągnąłem, czy już coś sam tam zbierał.
Mam jednak z pewnością tę frajdę, że w dziele gromadzenia zbiorów porządnie go przeszkoliłem. No a dziś... to od niego mógłbym pobierać lekcje.
Warto przypomnieć, że to Felek w rzeczy samej - jest znalazcą - nazwy dla Stowarzyszenia Szukamy Polski, które przed 3 laty założyliśmy.
Łączy mnie z Felkiem wiele. Zauroczenie wschodem, ale tym nieodległym, tym za miedzą. Felkowi mocniej puka serce gdy słyszy tę bajecznie melodyjną nazwę Grodno. Może troszkę twardą, ale i delikatną.
Nieco chłodną i równocześnie pełną ciepła. Słoną i słodką. Po prostu idealną. Tak jak uwielbiana przez nas kasza gryczana. Felek podobnie jak każdy urodzony w Grodnie zachował w sobie to przyciąganie do potraw prostych, i pełnych smaków.
To bogactwo wschodu, dawnych kresów odnajdujemy dziś pospołu w wielu codziennych obserwacjach. Felek - wiem to na pewno - sypia ze swoim Grodnem, próbuje je odnajdywać w Hamburgu, ukształtowaniu odwiedzanych podczas podróży miast. Nie ma co się dziwować.
W Grodnie przez setki lat Woroszylscy rodzili się, uczyli, pracowali, żenili i umierali. Stara to familia i wielce zasłużona dla grodu nad Niemnem. Podobnie jak i miasto wycierpieli prawdziwe katusze. Ale Felek pamięta te dobre rzeczy, nosi w sobie ciepłe wspominki, Grodno mu pachnie smakowicie, jak kasza gryczana z dzieciństwa.
Gromadzi książki, mapy, dokumenty; pieczołowicie zbiera najdrobniejsze grodzieńskie drobiny, z każdego stołu zgarnie każdy grodzieński okruch. A do Grodna co rusz musi się wybrać, jak po życiodajną porcję tlenu, którego nigdzie się nie kupi.
Znają go kolekcjonerzy pocztówek na całym świecie. Licytują pocztówki na aukcjach z wiarą, może Felek tę pozycję już ma? I odstąpi.
Nie zaśnie jeżeli nie przejrzy co wieczór swojego Grodna, map, sztychów, rycin, no i rzecz jasna pocztówek. A tych było nieprzebrane bogactwo. A każda to krótka dla niecierpliwego i długa dla wytrwałego opowieść o tym mieście. Ileż godzin można dywagować na temat choćby mostów grodzieńskich: drewniany, pontonowy, zniesiony przez krę, prowizoryczny na barkach, żelazny, ze sterczącymi kikutami wysadzony w powietrze, odbudowany, oryglowany tralkami itd.
Na pocztówkach jak na filmie dokumentalnym można obserwować złowrogie zbliżanie się Niemna do Kołoży, renowację kościoła farnego, eksplozję zieleni w parku miejskim. Na prezentowanych dwóch setkach kartek z czasów carskich jawi nam się Grodno sielskie i anielskie. Strzelające wieżami swych świątyń, dumne i piękne miasto. Piękne panie z parasolkami, piękni panowie w słomkowych kapeluszach. Zdawałoby się, że ten obraz nigdy nie przeminie.
Jakie piękne to miasto... a przecież zostało tak okrutnie okaleczone przez ostatnią wojnę. Wymordowano społeczność żydowską, skurczyła się wspólnota katolicka. Tylko w kadrze starej pocztówki odnajdziemy kościół karmelitów, drewnianą bóżnicę, czy też w zbrodniczy sposób zburzoną przez Chruszczowa farę witoldową.
Tomasz Wiśniewski
